Geworteld
Daar, waar ik op een gegeven moment ben, liggen mijn roots. Het hoeft niet dat ene permanente plekje te zijn. Ik ben een globalist, en kijk voorbij de grenzen van land, cultuur en onderlinge verschillen. Dat geeft flexibiliteit in mijn denk- en leefwijze. Dit komt nadrukkelijk ten goede van mijn behandelingen.

Ik kan bijna altijd gemakkelijk iemand helpen; ook als ik hun taal niet spreek. Ik laat mijn handen spreken.

Reizend
Ik heb solo gereisd en overal mensen gemasseerd. Dit heb ik afgewisseld met het maken en verkopen van kunstvoorwerpen, in ruil voor onderdak/vervoer/voedsel. Dat, in de tijd zonder al die reisgemakken van AirBnB en online leven. Met recht een uitdaging die nu onvoorstelbaar is.
Ik denk ik heb het van mijn moeder (1936) en vader (1935), want de eerste reed in haar eentje op haar Puch naar Oostenrijk voor bergbeklimmen waarna ze in haar vrije tijd als operettezangeres de sterren van de hemel boven Utrecht bezong. En  mijn vader bouwde op drie continenten in sobere omstandigheden telkens vanaf de grond af een toekomst helemaal opnieuw op. Zonder geld op zak, zonder de talen te kennen.
Mijn moeder werd later onderwijzeres en dat gaf mij ideeën voor mijn eigen koers later, als thuisonderwijzer in mijn eigen gezin.

Eerst vond ik mijn mentoren onnodig strikt maar nu merk ik daar de voordelen van aan het succes

Toen ik mijn partner William Van de Velde –Kunsteboer– ontmoette (check die site), is alles snel gegaan. We kregen een zoon Padouk. Ik dacht toen nog niet aan een eigen praktijk. Ik hielp gewoon mensen en was blij met hun donaties.
Ik ben eigenlijk door die bezoekers gemotiveerd een kliniek te starten op een vaste lokatie. En nu zijn we hier, bij Houje Thai. We wonen in een eenvoudig houten huisje in een prachtig stukje natuur net buiten de binnenstad van Groningen.
Nu onze zoon uit huis is merk ik ruimte voor reflectie. De reizen die ik maakte waren intens want ik was op zoek naar hoe ik uit mijn eigen isolement kon ontsnappen. Maar waarom toch? Ook al ben ik in welbevinden opgegroeid, voelde dat helemaal niet zo. Ik was er al achtergekomen hoeveel koloniaal Indisch trauma op mij heeft ingewerkt en met welk verdriet ik bleef rondlopen. Ik kan zu zien hoe ik de strijd van mijn ouders herhaalde door te reizen zonder middelen en telkens mijn leven daar opstartte.
Wat ik bedoel te zeggen, is dat ik als behandelaar weliswaar veel weet en heb geleerd, maar dat ik ook als menig ander weer nieuwe uitdagingen blijf tegenkomen. En wat ik daarvan leer is daarna terug te zien in mijn behandelingen.